Σάββατο 26 Οκτωβρίου 2013

Το ημερολόγιο ενός πρωτάρη….δρομέα


 Δεν ξέρω τι με έπιασε αλλά πριν από μήνες μου μπήκε το μικρόβιο να αρχίσω να τρέχω. Έτσι ξεκίνησα δειλά δειλά τα πρώτα μου χιλιόμετρα αραιά και που, αλλά από την πρώτη στιγμή ένιωσα κάτι να με τραβάει…


  Άρχισα να καταλαβαίνω ότι σιγά σιγά περνάει στο αίμα μου, ώσπου κάποια στιγμή έθεσα τον πρώτο στόχο. Να τρέξω σε επίσημο αγώνα! Και όχι σε οποιονδήποτε αγώνα, αλλά στον 2ο Βραδινό Ημιμαραθώνιο Θεσσαλονίκης.


  Το είδα σε μια ανάρτηση κάπου στο διαδίκτυο και αμέσως μου γεννήθηκε η επιθυμία. Αρχίζω λοιπόν την μελέτη, βρίσκω ένα καλό πρόγραμμα προπόνησης και από εκεί που έτρεχα 4,5 χιλιόμετρα,μέσα σε λίγο καιρό έγινα 20αρης.
Ούτε κατάλαβα πως πέρασαν οι μέρες και να που βρέθηκα ένα βράδυ πριν τον αγώνα να να με έχει φάει το άγχος.


 Ατελείωτα ερωτήματα δεν μ’ άφηναν να κοιμηθώ. Θα μπορέσω να τερματίσω; Θα κατακτήσω τον στόχο μου;
  Είχα ξανακάνει τόσα χιλιόμετρα αλλά όχι σε αγώνα παρά μόνο σε προπόνηση με τον φίλο μου τον Στέργιο. Για να πω την αλήθεια  ούτε είχα καταλάβει πως πέρασαν τα χιλιόμετρα αφού είχαμε πιάσει ψιλή κουβεντούλα ,αλλά τώρα ήταν αλλιώς. Ήταν αγώνας και αν ήμουν σίγουρος για τις δυνάμεις μου, εκείνο που με φόβιζε πιο πολύ ήταν οι τραυματισμοί.
 Για σκέψου να πάθω κανένα τράβηγμα ή τίποτα χειρότερο και να μην μπορώ να τερματίσω…. “Ε και; Τι έγινε; Φτάνει που προσπάθησες….”, “Άσε που πιστεύω σε σένα, θα τα καταφέρεις” μου είπε η γυναίκα μου και με καθησύχασε.


  Φτάσαμε λοιπόν στην ώρα της ετοιμασίας που με βρίσκει απολύτως χαλαρό και ευδιάθετο. Συναντάω τον Στέργιο και κατηφορίζουμε στον Λευκό Πύργο.
  Το θέαμα από μακριά θυμίζει πόλη του εξωτερικού. Δρόμοι άδειοι από αυτοκίνητα και γεμάτοι με κόσμο, άλλοι κρατάνε ένα ρόφημα στο χέρι, άλλοι έχουν κατέβει με φίλους και παιδιά και άλλοι μόνοι τους, άλλα όλοι είναι εκεί.


  Όλοι είναι εκεί για να δώσουν τον παλμό τους σ αυτή την γιορτή της πόλης και του αθλητισμού. Είμαι τόσο χαρούμενος που θα πάρω και γω μέρος. Κάνω μια βόλτα με τον Στέργιο και συναντώ αρκετούς γνωστούς, τόσο από το ποδήλατο, όσο και από άλλες παρέες μου.


  Χτυπάει το τηλέφωνο είναι η Ελένη (η μικρή μου θεία, ετών 39) και μου λέει σε ποιο μέρος είναι και πάω να την συναντήσω.
  Με μεγάλη μου έκπληξη την βλέπω αγχωμένη και εκεί είναι που φρικάρω. Αν είναι αγχωμένη αυτή που αθλείται. “Μια στιγμή, που πας εσύ ρε ταγάρι που ξαφνικά στα 30 σου την είδες και αθλητής” λέω στον εαυτό μου. Μιλάει και επαναλαμβάνει συνεχώς ότι δεν θα τερματίσει και εκεί είναι που το παίρνω απόφαση…. ΘΑ ΤΕΡΜΑΤΙΣΟΥΜΕ ΜΑΖΙ θέλουμε δεν θέλουμε.


  Κάνουμε ζέσταμα και πάμε στην αφετηρία . Ο Στέργιος και ο Βασίλης επιμένουν να μείνουμε στη μέση αλλά εμείς πάμε πίσω πίσω. Θέλω να πιάσουμε χαλαρό ρυθμό.
  Η αναμονή είναι ατέλειωτη και η έναρξη του αγώνα με βρίσκει με 125 παλμούς από το άγχος.
Κανουμε τα πρώτα βήματα, περνάμε την αψίδα και ξεκινάμε!
  Στα πρώτα μέτρα σκέφτομαι “ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΡΕ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟ;;;ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΧΕΙΣ ΕΔΩ ΡΕ ΚΑΗΜΕΝΕ;;;” Οι φωνές όμως και τα χειροκροτήματα μου δίνουν ώθηση.
  Κρατάμε χαλαρό ρυθμό και περνάμε από το “Μακεδονία Παλλάς”. Ακούω ένα φίλο μου να με φωνάζει…. Μου δίνει κουράγιο. “Θα δούμε” του λέω, “Δεν θα δούμε τίποτα, θα τερματίσεις” μου λέι και χάνεται καθώς τρέχω.
  Κάποιοςαπό τους εθελοντές με φωνάζει “ΜΠΡΑΒΟ ΡΕ ΠΟΔΗΛΑΤΗ κατέβηκες να τρέξεις ΜΠΡΑΒΟ”.  Αρχίζω και ντοπάρομαι ψυχολογικά.


  Βγαίνουμε στην Β. Όλγας, η Ελένη είναι αγχωμένη, γυρνάω και την λέω ότι “Ήδη πέρασαν τα πρώτα δύο χιλιόμετρα”. Λες και τις έλεγα ότι πέρασε ο μισός αγώνας .”Πλάκα μου κάνεις, έχουμε άλλες 10 φορές αυτή την απόσταση”…. Χαμογελάω
 Το έχω πάρει απόφαση θα τερματίσουμε, μαζί θέλει δεν θέλει.
Αρχίζω και της μιλάω ασταμάτητα, χωρίς να ξέρω καν τι της λέω, μόνο και μόνο για να την ζαλίσω, να την κάνω να ξεχαστεί.
  Φτάνοντας στην ΧΑΝΘ  βρίσκω τον Ανδρέα με παροτρύνει και αυτός. Γυρνάω και χαμογελάω “Κι άλλος ποδηλάτης της λέω”.
Στην Αγίας Σοφίας ακούω την ευγενική φωνή του Γιώργου.  Σηκώνω το χέρι και τον χαιρετάω. “Ποδηλάτης κι αυτός” της λέω. 
 Στην Αριστοτέλους ο Σάκης με την Μαριάννα φωνάζουν με όλη τους την δύναμη. “Άσε”, μου λέει η Ελένη, “ξέρω, από το ποδήλατο…” και χαμογελάει …


  Δες που όλοι αυτοί έκαναν τελικά καλό και σ’ αυτήνΤην χαλάρωσαν και έσκασε και το πρώτο της χαμόγελο
  Φτάνουμε στα δικαστήρια και αρχίζουμε την Λ. Νίκης. Το 6ο χιλιόμετρο με βρίσκει με ένα νερό στο χέρι και 145 παλμούς. Ρωτάω τους παλμούς της, “155”, μου λέει, “δεν είναι καλά;;”, “Μια χαρά είναι κράτα τους εκεί της λέω” και της δίνω το νερό…


  Περνάμε μπροστά από το Λευκό Πύργο και βλέπω τον Τάσο και τον Πάνο να μου κάνουν χαβαλέ και να φωνάζουν ότι είμαι 8ος…..  Σκάμε και οι τρεις από τα γέλια.


  Περνώντας από τον ανεφοδιασμό παίρνουμε από ένα νερό και τρώμε και από ένα gel. Κοιτάω το ρολόι…. Μια ώρα και κάτι ψιλά μέχρι το “Μακεδονία Παλλάς”… Πρέπει να πάμε πιο γρήγορα….
  Ανεβάζουμε ρυθμό και κάπου στα μισά τις Τσιμισκής αρχίζουν και μας ρίχνουν αρκετά άτομα γύρο. Δεν πτοούμαι και συνεχίζω να κρατάω τον ρυθμό μου…
  Φτάνω στην στροφή από τα δικαστήρια και αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς που είναι πίσω μου είναι στον 2ο και πόσοι στον 3ο γύρο.
  Αρχίζω και στεναχωριέμαι ότι ήμαστε τελευταίοι. Το σκέφτομαι για καμία 600 μέτρα ώσπου ακούω κάποιον να μου δίνει κουράγιο, λες και διάβασε την σκέψη μου, “εντάξει δεν ήμαστε και τελευταίοι”.


  Φτάνουμε στον Λευκό, πάλι ο Τάσος κάνει να μου δώσει ένα τσιγάρο και ξεσπώ σε γέλια τόσο εδώ όσο και ο κόσμος τριγύρω του…
  Περνώ την αφετηρία και τσιμπάω ένα ακόμα μπουκάλι, τρώω ένα ακόμα gel και συνεχίζω. “Είδες,” την λέω μόλις βγαίνουμε στην B. Όλγας “τι έμεινε; 5 χιλιόμετρα”. Και δεν το λέω για να το πω … Νιώθω ότι έχω φτάσει, νιώθω ότι όλα είναι ΟΚ, κοιτάω το ρολόι και οι παλμοί είναι ακόμα εκεί καρφωμένοι στους 150.


  Πρέπει λίγο να ανοίξουμε αλλά έχουμε φτάσει στο δημαρχείο και έχει ξεκινήσει ο αγώνας των 5χλμ….
  Ο κόσμος είναι αμέτρητος και αρχίζει και μου χαλάει τον ρυθμό, αναγκάζομαι και πηγαίνω αριστερά δεξιά και αρχίζω και κουράζομαι ψυχολογικά. Όχι σωματικά,
Φτάνουμε στην Ναυαρίνου και ακούω την Ελένη να μου λέει ότι δεν μπορεί, έχει σφαχτή και νιώθει κουρασμένη. Είναι έτοιμη να τα παρατήσει. Της δίνω το νερό μου και της λέω να φάει ένα gel ακόμη.
  Χαλαρώνουμε για λίγο τον ρυθμό και έπειτα από 2 λεπτά έχει φύγει ο σφάχτης της. ¨Το πάω λίγο πιο γρήγορα” της λέω και αποφασίζω να παίξω τον ρόλο του λαγού για να τερματίσουμε εντός χρόνου.
  Αρχίσουμε και πάμε αριστερά και δεξιά ανάμεσα στον κόσμο ώσπου φτάνουμε στην Λ. Νίκης. Οι παλμοί έχουν ανέβει στους 170. Αρπάζω ένα νερό και συνεχίζω.  “Δες”, λέω, “φτάσαμε” αλλά έχω αρχίσει όμως και αγχώνομαι για τον χρόνο.
  Στην Αριστοτέλους περνάει μπροστά η Ελένη και με πάει με 170+ παλμούς μέχρι τον τερματισμό…!!!!!!

Βλέπω το ρολόι και γράφει 2.52.22!!!!
Τα κατάφερα! Τερμάτισα! Μα το πιο σημαντικό, τερματίσαμε παρέα!!!


 Τι πιο ωραίο να πιάνεις τον στόχο σου; Η ανταμοιβή μου ήταν, ότι όχι μόνο τερμάτισα εγώ αλλά, έκανα και την θεία μου να τερματίσει !!!

Πιστέψτε με ότι η αίσθηση δεν περιγράφεται!! 



Το κείμενο έχει γραφτεί από τον Δημήτρη Ντα.

2 σχόλια: