Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Ανηφόρες….


...τι δύσκολο πράγμα. Ιδίως όταν είμαστε κουρασμένοι μας φαίνεται βουνό. Πόσο μάλλον όταν είμαστε ήδη εκεί. 
 Και αν είμαστε στην πόλη, πάλι βουνό θα μας φανεί.

 Αλλά όπως -σχεδόν όλα τα δύσκολα στο ποδήλατο δεν θέλουν κόπο αλλά τρόπο. Έτσι, γι' αυτόν τον λόγο ακολουθούν μερικές συμβουλές για το πως θα μπορέσουμε να ανέβουμε μία δύσκολη ανηφόρα ευκολότερα με λιγότερο κόπο, δίχως να κατέβουμε από το ποδήλατο μας.

Το κυριότερο είναι η ψυχολογία μας. 
  •  Όταν κοιτάμε την κορυφή μίας ανηφόρας, ενδεχομένως αρκετά απότομης και άσχετα το πόσο μεγάλη είναι, “κοβόμαστε”, κομπλάρουμε και λέμε “ποιος την ανεβαίνει αυτήν”.
     Η λύση είναι απλή. Δεν κοιτάμε το τέλος της. Είμαστε περισσότερο συγκεντρωμένοι και βλέπουμε λίγο πιο μπροστά από την ρόδα μας. Τόσο μπροστά, ώστε με την ταχύτητα που έχουμε αν δούμε ένα εμπόδιο να προλάβουμε να σταματήσουμε.
     Επίσης δεν βλέπουμε τι κάνουν οι άλλοι, το πόσο γρήγορο πάει ο καθένας είναι δικό του ζήτημα και μόνο. Ο καθένας έχει την δική του φυσική κατάσταση και τον δικό του ρυθμό.
  •  Τοποθετούμε σωστά το σώμα μας.
     Φέρνουμε τα οπίσθια μας στο μπροστινό μέρος τις σέλας για να αξιοποιήσουμε σε μέγιστο βαθμό τους τετρακέφαλους των ποδιών μας.
     Φέρνουμε το σώμα μας όσο γίνεται παράλληλα με το έδαφος και δίνουμε λίγη πίεση στο τιμόνι. Έτσι θα αποφύγουμε το ποδήλατο μας να “σουζάρει”.
    Έχουμε τα χέρια στο τιμόνι όσο μπορούμε πιο ανοικτά. Όσο πιο ανοικτά είναι, τόσο δεν πιέζεται ο θώρακας, με αποτέλεσμα να έχουμε καλύτερη αναπνοή. Και τέτοιες στιγμές είναι που ο οργανισμός μας την χρειάζεται περισσότερο.
  •  Επιλέγουμε την κατάλληλη ταχύτητα στους δίσκους μπροστά και πίσω.
     Υπάρχουν ποδηλάτες που ανεβαίνουν ανηφόρες με τρίτη ταχύτητα μπροστά (μεγάλος δίσκος) και τελευταία πίσω. Σίγουρα θα σφίξουν οι μυς τους αλλά η ενέργεια που καταναλώνουν είναι άδικη τις περισσότερες φορές.
     Συνήθως επιλέγουμε τον πρώτο δίσκο μπροστά και τις αρχικές ταχύτητες πίσω (πχ 1-4).  Να θυμόμαστε ότι η επιλογή γίνεται πριν αρχίσουμε να ανεβαίνουμε διότι υπάρχει κίνδυνος να μην αλλάξουν όταν ήδη έχουμε “μπει” στην ανηφόρα.
     Οι “ελαφρές” ταχύτητες επίσης δεν ασκούν τόσο μεγάλες πιέσεις στην αλυσίδα όποτε ελαττώνουμε τις φθορές, όπως και τις πιθανότητες να σπάσει επί τόπου.

     Προσοχή όμως, να μη βάλουμε πολύ χαμηλή ταχύτητα διότι κατά το πεταλάρισμα θα αρχίζουμε να χοροπηδάμε πάνω στην σέλα.
  • Ακροτίμονα ή αλλιώς “κέρατα”,
      Αν έχουμε “θεματάκια” με τις ανηφόρες προτείνεται να μπουν ακροτίμονα ή αλλιώς “κέρατα”. Το τι τύπο θα επιλέξουμε είναι καθαρά θέμα προσωπικό.
     Μπορούμε να βάλουμε μικρά και ελαφριά όπου θα αποσκοπούν μόνο για την αλλαγή της θέσης του καρπού δίχως να βαραίνουν το τιμόνι (με ότι επιπτώσεις έχει αυτό) ή μπορούμε να βάλουμε μεγάλα και κυρτά όπου μας δίνει και την δυνατότητα να αλλάξει και η στάση του σώματος μας σε πιο “όρθια”.
     Τα ακροτίμονα βοηθούν τους καρπούς να έχουν την σωστή, ξεκούραστη, θέση για τον λόγο του ότι  η φυσική θέση της παλάμης είναι παράλληλη με το σώμα και όχι κάθετη, όπως γίνεται όταν κρατάμε το τιμόνι το ποδηλάτου μας.
     Στις ανηφόρες μας βοηθάνε για να έχουμε καλύτερο έλεγχο του ποδηλάτου μας και να “τραβάμε” πιο σταθερά το τιμόνι.
     Σημείωση: Σ΄ αυτή την πρόταση εξαιρούνται οι κούρσες και τα λοιπά ποδήλατα που έχουν τιμόνι τύπου “ταύρου” ή “κριαριού”.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου